Φαράγγι Καμαριώτη. Το απόλυτο φαράγγι με πολλές απαιτήσεις. Ένα φαράγγι που τα έχει όλα!
Η πρώτη διάσχιση του Καμαριώτη, ήταν στις 20 και 21 Οκτωβρίου 2001 από 7 μελή ομάδα με εμένα επικεφαλή, ξεκινώντας από την αρχή του, σε υψόμετρο 1420 μέτρα. Χρειάστηκαν 2 ημέρες για την διάσχιση και την ασφάλιση. Όλο το φαράγγι έχει σύνολο 84 καταρράκτες! Ο Καμαριώτης είναι ένα φαράγγι μόνο για κανιονίστες με καλή κίνηση και φυσική κατάσταση, προσφέροντας μοναδικές εικόνες κι εμπειρίες.
Αρθρογραφία, φωτογραφίες: Γιώργος Ανδρέου. Περιοδικό ”Κορφές” No 204 Ιούλιος 2010
Η Οίτη είναι ένα βουνό απόκρημνο και δυσκολοδιάβατο προσεγγίζεται ορειβατικά με αρκετή δυσκολία και ακόμα δυσκολότερα μπορεί κανείς να τη διασχίσει λόγω του μεγάλου μήκους της.
Λίγες και συγκεκριμένες ορειβατικές και πεζοπορικές διαδρομές είναι γνωστές, κυρίως από τα χωριά Παύλιανη και Πυρά στη νότια πλευρά του βουνού και από την Υπάτη στη βόρεια πλευρά του, που αποτελούν και τις πλέον κλασικές διαδρομές. Οι δυτικές πλευρές της Οίτης είναι περίπου άγνωστες, ενώ οι βορειοανατολικές απρόσιτες και κρημνώδεις. Στα χαμηλά υψόμετρα της ανατολικής πλευράς του βουνού περνά η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών – Λαμίας προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα και “διαφορετική” πεζοπορική διαδρομή πάνω στις γραμμές του τρένου.
Η διάσχιση του ποταμού Ασωπού που αποτελεί το φυσικό όριο της Οίτης με το Καλλίδρομο, είναι μια καθιερωμένη διάσχιση ποταμού που την πραγματοποιούν κάθε χρόνο εκατοντάδες πεζοπόροι. Το μεγαλύτερο τμήμα της Οίτης, από τους πρόποδές της μέχρι την ψηλότερη κορφή της τον Πύργο (2152 μ), βρίσκεται στη διοικητική περιφέρεια του Δήμου Υπάτης.
Η χλωρίδα της Οίτης και ειδικά της ανατολικής πλευράς και μέχρι τα 700 μέτρα, περίπου υψόμετρο αποτελείται από την τυπική μεσογειακή βλάστηση με τα πουρνάρια, τις κουμαριές, τα φυλίκια, τις αριές, τα σχίνα, τους κότινους, τα σουμάκια, τις μυρτιές, τους μέλεγους, τις κουτσουπιές, τις κοκορεβιθιές, τους γάβρους, τις οστριές, τις βελανιδιές και τις ελάχιστες φλαμουριές. Πιο πάνω και μέχρι τα 1800 μέτρα περίπου, στη δεύτερη ζώνη, κυριαρχούν τα ελατοδάση. Απέραντες εκτάσεις καλύπτονται από την κεφαλληνιακή ελάτη, κι ανάμεσα, συστάδες αγριόκεδρου και μαλόκεδρου ενώ ο ίταμος, το αρκουδοπούρναρο και το σφενδάμι είναι πιο αραιά.
Σε πολύ λίγα μέρη του βουνού υπάρχουν κάποιες συστάδες μαυρόπευκων.
Στα ρέματα βρίσκουμε τον πλάτανο, ψηλότερα την ιτιά και χαμηλότερα την πικροδάφνη.
Η πανίδα της από την μεριά των μεγάλων θηλαστικών είναι ο λύκος, το αγριογούρουνο, λίγα ζαρκάδια και αγριόγιδα και αρκετοί λαγοί. Μεγαλύτεροι είναι οι πληθυσμοί της αλεπούς και του σκίουρου (βερβέρα), ενώ συμαντική είναι και η παρουσία της νυφίτσας, του ασβού, του κουναβιού, του σκαντζόχοιρου, του μυωξού και άλλων μικρών τρωκτικών. Από ερπετά συναντάμε την οχιά και την δενδρογαλιά. Στον ουρανό της Οίτης γυροπετάει ακόμα ο χρυσαετός και πολλά γεράκια, ενώ μέσα στα δάση αισθητή είναι η παρουσία των δρυοκολαπτών, από τα δεκάδες χιλιοτρυπημένα ξερά έλατα. Με λίγη υπομονή θα δείτε τη μαυροτσικλητάρα, την πρασινοτσικλητάρα και τον στικτό δρυοκολάπτη να πετάνε με μεγάλες καμπύλες από κορφή σε κορφή. Πάνε πολλά χρόνια που τα όρνια και οι γύπες εξαφανίστηκαν κι από την Οίτη. Μένουν οι διηγήσεις των γεροντότερων για το δέος που τους προξενούσαν.
Το 2005 ο Δήμος Υπάτης ανέδειξε πολλές άγνωστες πεζοπορικές διαδρομές που βρίσκονται κυρίως στη βόρεια πλευρά του βουνού. Οι διαδρομές ξεκινούν από τα χωριά Υπάτη, Λουτρά Υπάτης, Καστανιά και Νεοχώρι και κατευθύνονται προς τις κορυφές του βουνού. Η μεγάλη υψομετρική διαφορά των κορυφών της Οίτης από τα χωριά έναρξης των διαδρομών καθιστούν αυτές αρκετά δύσκολες αλλά συνάμα και γοητευτικές. Οι περισσότερες μέχρι τα αλπικά υψόμετρα κινούνται σε πυκνά ελατοδάση. Εντύπωση προκαλεί ότι το έλατο ευδοκιμεί σε χωριά με χαμηλό υψόμετρο όπως τα Λουτρά Υπάτης και η Υπάτη που βρίσκονται αντίστοιχα στα 80 και 400μ.
Οι περισσότερες πεζοπορικές διαδρομές συγκλίνουν στο καταφύγιο της Οίτης που βρίσκεται σε υψόμετρο 1760μ. Σε πολλές διαδρομές υπάρχει ικανοποιητική σήμανση με κόκκινα βαψίματα και πινακίδες ενώ σε άλλες δεν υπάρχει καμία ένδειξη. Μια όμορφη διαδρομή που κινείται στις βόρειες πλαγιές της Οίτης, προσφέροντας απεριόριστη θέα στην κοιλάδα του Σπερχειού, τα μακρινότερα καμποχώρια και τα Λουτρά Υπάτης. Είναι το μονοπάτι για το φαράγγι του Καμαριώτη. Η αφετηρία της διαδρομής είναι στο Αργυροχώρι. Στην αρχή είναι λίγο απότομη μέχρι να τραβερσάρει την πλαγιά. Μετά μέχρι να φτάσετε στο μικρό πλάτωμα, το Αμπελάκι, είναι ομαλή.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα το Αμπελάκι το καλλιεργούσαν οι κάτοικοι του Αργυροχωρίου και οι σπηλιές που συναντάτε στη διαδρομή αποτελούσαν κρυψώνες ειδικά στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής. Για να βρείτε το κοντινότερο σημείο που πρέπει να αφήσετε το αυτοκίνητό σας, θα πρέπει να ξεκινήσετε από το Αργυροχώρι με κατεύθυνση τον Καμαριώτη. Αφήστε το αυτοκίνητό σας σε ένα μεγάλο αλώνι και μετά γυρίστε πίσω προς το Αργυροχώρι. Πριν το χωριό θα δείτε το εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου. Εκεί παρκάρετε τα αυτοκίνητά σας αν δεν είναι 4Χ4, ειδάλλως συνεχίστε και μετά την εκκλησία θα βρείτε έναν πολύ ανηφορικό χωματόδρομο που τον τέμνει διαρκώς το μονοπάτι και τον πάτε μέχρι το τέλος του. Στο τέλος του απότομου χωματόδρομου έχει μεγάλα πλατάνια και μια παλιά πέτρινη ποτίστρα. Εκεί θα βρείτε μονοπάτι που φεύγει αριστερά σας, δηλαδή ανατολικά. Πάνω στο μονοπάτι θα διακρίνετε σημάδια που σας οδηγούνε μέχρι την περιοχή ΄΄Αμπελάκια΄΄ όπου θα συναντήσετε ένα μικρό λιβάδι και μια βρύση όπου από κάτω είναι και το φαράγγι. Πάνω από τη βρύση συνεχίζει το μονοπάτι τραβερσάροντας παράλληλα με τον Καμαριώτη. Σε λίγο το μονοπάτι τελειώνει κι αρχίζετε να κατεβαίνετε με προσοχή μέσα από ένα ρεματάκι μέχρι να βρείτε ένα χαμηλό δέντρο με έναν κόκκινο ιμάντα. Από εκεί θα ξεκινήσετε να κατεβαίνετε κάνοντας 3 συνεχόμενα ραπέλ, για να βρεθείτε μέσα στο φαράγγι. Σ’ αυτό το σημείο να είστε λίγο προσεκτικοί. Επίσης μπορείτε να προσεγγίσετε την κοίτη του φαραγγιού συνεχίζοντας το μονοπάτι αλλά δεν είναι ευδιάκριτο και θα βρεθείτε μπροστά στο γκρεμό. Όλη η διαδρομή από το Αργυροχώρι έως την είσοδο του φαραγγιού είναι 3 ώρες με τα πόδια και 1 ώρα αν πάτε με αυτοκίνητο 4Χ4 μέχρι το τέλος του κακοτράχαλου χωματόδρομου.Οι καταρράκτες του Καμαριώτη είναι 50! Από τον έναν καταρράκτη στον άλλον περπατάμε ελάχιστα. Το μήκος του είναι 1750μέτρα και η υψομετρική του διαφορά 630μέτρα. Οι καλύτερη εποχή για την κατάβαση του Καμαριώτη είναι την Άνοιξη που λιώνουν τα χιόνια και το φαράγγι κατεβάζει νερό. Η διάσχιση αυτού του φαραγγιού είναι για άτομα που δεν στερούνται από μια στοιχειώδη φυσική κατάσταση και με μια σχετική εμπειρία στο canyoning. Μόλις φθάσετε στην έξοδο του φαραγγιού, θα πρέπει να πάτε αριστερά, από ένα αρκετά κατηφορικό μονοπάτι. Στο τέλος του μονοπατιού είναι ένα μεγάλο λιβάδι. Μην επιχειρήσετε να κατέβετε το φαράγγι αν δεν υπάρχουν μαζί σας έμπειροι οδηγοί. Οι ομάδες πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές την περίοδο που το φαράγγι κατεβάζει πολύ νερό! Η εποχή που έγινε η πρώτη διάσχισή του, ήταν στις 20 και 21 Οκτωβρίου 2001 από 7 μελή ομάδα με εμένα επικεφαλή, ξεκινώντας από την αρχή του σε υψόμετρο 1420μέτρα, ενώ χρειάστηκαν 2 ημέρες για την ολοκλήρωση. Το συνολικό μήκος του Καμαριώτη είναι 6χλμ. Την πρώτη ημέρα εξερευνήθηκε η μισή διαδρομή και η ομάδα διανυκτέρευσε μέσα στο φαράγγι, σε υψόμετρο 740μέτρων, κατεβαίνοντας τους πρώτους 27 καταρράκτες. Την επόμενη μέρα η ομάδα ασφάλισε και τους υπόλοιπους 57 καταρράκτες. Δηλαδή το φαράγγι έχει σύνολο 84 καταρράκτες! Από τότε μέχρι σήμερα διασχίζεται μόνο το δεύτερο τμήμα του φαραγγιού το οποίο είναι και το πιο αξιόλογο και έχουν γίνει κατά διαστήματα βελτιώσεις των ασφαλειών του. Γενικά ο Καμαριώτης είναι ένα φαράγγι μόνο για κανιονίστες με καλή κίνηση προσφέροντας μοναδικές εικόνες κι εμπειρίες.
Γιώργος Ανδρέου
